Sa­svim je po­zna­to da je put kroz Pla­ti­je put neo­bič­no­sti, ne­iz­vje­sno­sti i iz­ne­na­đe­nja. Na iz­la­zu iz Pla­ti­ja kod mo­sta Pje­na­vac sa glav­nog pu­ta skre­će se de­sno za Pre­ko­br­đe. Tri ki­lo­me­tra od de­snog skre­ta­nja, is­pred put­ni­ka – na­mjer­ni­ka, iz­ne­nad­no, kao da je iz ze­mlje iz­ni­kla, po­ja­vlju­je se neo­če­ki­va­na neo­bič­nost – mje­sto Ulja i u nje­mu du­hov­no ru­sko i vjer­sko zna­me­nje – Sve­ta Kse­ni­ja Pe­trov­grad­ska. Tik uz put, svi­la je svo­je vjer­sko i du­hov­no gni­je­zdo istin­ska ru­ska cr­kva i to u mi­ni­ja­tu­ri. Na po­vr­ši­ni od oko 600 kva­drat­nih me­ta­ra smje­šten je hram sa svo­jim pra­te­ćim objek­ti­ma. Sa­ma cr­kva je po­vr­ši­ne de­set me­ta­ra kva­drat­nih u ko­ji­ma je smje­šte­na sva esen­ci­ja ru­ske cr­kve. Ni­je se mo­glo na ma­njem pro­sto­ru pre­zen­to­va­ti sve ono što ka­rak­te­ri­še i ob­li­ku­je ru­sku cr­kvu. Cr­kva funk­ci­o­ni­še u okvi­ru ma­na­sti­ra Daj­ba­be uz star­je­šin­stvo igu­ma­na i ar­hi­man­dri­ta Da­ni­la.
Sa­gra­đe­na je 2006. go­di­ne, sva je od dr­ve­ta i ma­e­stral­no je uklo­plje­na u pri­rod­no-ge­o­graf­ski am­bi­jent Pre­ko­br­đa. Za­di­vlju­je svo­jom ljup­ko­šću i mag­net­nom pri­vlač­no­šću. Čo­vjek na­pro­sto za­ni­je­mi od pri­jat­nog iz­ne­na­đe­nja kad ugle­da ovu vjer­sku i pi­to­mu oazu u str­mi­na­ma Pre­ko­br­đa. Po­red ovog vjer­skog i du­hov­nog kom­plek­sa, te­če rje­či­ca Se­ver­ni­ca. U nje­nom žu­bo­re­nju pre­po­znao sam akor­de ko­ji do­la­ze sa Do­na i Vol­ge. I ta­ko je rje­či­ca Se­ver­ni­ca u do­slu­hu i du­hov­nom skla­du sa ve­lim ru­skim ri­je­ka­ma.
Sla­va Sve­te Kse­ni­je Pe­trov­grad­ske pro­sla­vlje­na je 6. ju­na. Bio je to do­ga­đaj ko­ji je odi­sao har­mo­ni­jom, skla­dom li­tur­gi­je, bla­go­sti u li­cu igu­ma­na Da­ni­la i vjer­ni­ka, a i zvu­ka gu­sa­la. Ri­ječ je o du­hov­nom sa­gla­sju ko­ji di­še jed­nim i je­din­stve­nim da­hom. Ovu har­mo­ni­ju je upot­pu­nja­va­la i har­mo­ni­ja ru­ske i na­še mu­zi­ke, har­mo­ni­ju ru­skih, srp­skih i cr­no­gor­skih pje­sa­ma. Ni­je po­sto­jao ne­sklad i ne­spo­ra­zum iz­me­đu srp­skog i ru­skog je­zi­ka. Sva­ko je go­vo­rio svo­jim je­zi­kom i svi smo se iz­van­red­no spo­ra­zu­mi­je­va­li. Je­dan od vjer­ni­ka re­če: „Na­še je spo­ra­zu­mi­je­va­nje lo­gič­no i ne­mi­nov­no. Mi smo na­ro­di iz­ni­kli iz istih ko­ri­je­na, iz istog ge­net­skog sta­bla.”
Vjer­nik u či­jem se li­cu oči­ta­va­la lju­bav pre­ma ru­skoj cr­kvi gla­sno je pro­ko­men­ta­ri­sao: „Vje­ruj­te da mi je mi­li­je slu­ša­ti li­tur­gi­ju na ru­skom je­zi­ku, ne­go na na­šem, po­seb­no kad je slu­ži otac Da­ni­lo. U ru­skom je­zi­ku na­la­zim ne­ku me­ko­ću i pri­jem­či­vost ko­ja je svoj­stve­na istin­skoj me­đu­ljud­skoj ko­mu­ni­ka­ci­ji”.
Zdra­vi­ce su u znat­noj mje­ri obi­lje­ži­le ovu sla­vu. Sve su zdra­vi­ce bi­le sa­dr­žaj­no bo­ga­te i raz­li­či­te. No, one su, ipak, sla­le istu po­ru­ku:
„Svi­ma na­ma je­ste naj­mi­li­je/ Kad nas sun­ce sa ne­be­sa gri­je”.
Na za­vr­šet­ku sla­ve kon­sta­to­va­no je da je igu­man Da­ni­lo bio uspje­šni di­ri­gent sla­ve, od­no­sno sve­ga ono­ga što je sla­va sa­dr­ža­va­la. Pod nje­go­vom di­ri­gent­skom pa­li­com, mo­že se do­ći u do­ti­caj, u do­sluh sa Bo­gom. A ko­me se to de­si, taj se ostva­rio i kao vjer­nik i kao čo­vjek.
Vra­ća­ju­ći se sa ovog sve­ti­li­šta, ni­je­smo osje­ti­li vi­ju­ga­nja i str­mi­ne pu­ta. „Opi­je­ni” svje­tlo­šću i du­hov­nim pi­ćem ru­ske cr­kve, plo­vi­li smo ne­be­si­ma. Plo­ve­ći ne­be­si­ma, za­kle­li smo se pred sa­mim Bo­gom da će­mo če­sto do­la­zi­ti u Sve­tu Kse­ni­ju Pe­trov­grad­sku, u is­toč­nik na­še vje­re, na­šeg pra­vo­sla­vlja. Sa­svim spon­ta­no je iz na­ših gr­la sna­žno je iz­bi­ja­la pje­sma: „O, Ru­si­jo, maj­ko mi­la/ Va­zda si nam uzda­ni­ca bi­la”.
No­vo Vu­jo­še­vić